ستاره ها توده های عظیمی از گاز هیدروژن هستند که تحت تاثیر نیروی گرانش خود فشرده شده اند.در مرکز هر ستاره بر اثر فشار و دمای زیاد واکنشهای هسته ای اتفاق میفتد و هیدروژن به عناصر سنگینتری مانند هلیوم کربن و اکسیژن و حتی آهن تبدیل می شود.تمام موادی که در اطراف ما وجود دارد، روزی همه به صورت هیدروژن در دل ستارگان قرار داشته اند.در واقع ستاره ها کارخانه های عظیمی هستند که اتمهای سبک هیدروژن را به یکدیگر جوش می دهند و عناصر سنگینتر ایجاد می کنند.
اما این کارخانه ها مواد اولیه خود را از کجا آورده اند؟ به عبارت دیگر، هسته ی ستاره ها که موتور تولید کننده مواد سنگین در آن قرار دارند و سرشار از هیدروژن فشرده است چگونه شکل می گیرد؟
پاسخ این سوال را در جایی از کهکشان به نام سحابی می یابیم. سحابیها توده های بزرگی از هیدروژن سرد و نسوخته اند.هیدروژن موجود در این سحابی ها سردتر و رقیقتر از آن است که بتواند واکنش همجوشی هسته ای انجام دهد و انرژی تولید کند.بنابر این سحابی ها بطور معمول از خود نور ندارند. اما اغلب در کنار آنها ستاره های داغ و پر جرمی وجود دارد.تابشهای فرابنفش ستاره ی داغ گازهای موجود در سحابی را برانگیخته می کند.بنابر این هیدروژن موجود در سحابی علیرغم دمای کم می درخشد.به چنین سحابی هایی، سحابی نشری می گوییم.البته سحابی ها از هیدروژن خالص تشکیل نشده اند.در درون آنها مقدار زیادی گرد و غبار وجود دارد.گاهی اوقات این گرد و غبار ها در مقابل هیدروژنهای تحریک شده قرار می گیرند و نور آنها را جذب می کنند و تاریک به نظر می رسند. این سحابی ها از نوع جذبی هستند و سحابی تاریک نام دارند.
سحابی جبار یک نمونه از سحابی نشری یا روشن است.